سرگیجه علامتی است که با احساس چرخش یا چرخش مشخص می شود که اغلب با سرگیجه، عدم تعادل و حالت تهوع همراه است. می تواند بر کیفیت زندگی و فعالیت های روزانه فرد تأثیر زیادی بگذارد. تشخیص علت اصلی سرگیجه نیازمند یک رویکرد سیستماتیک شامل مراحل و آزمایشات مختلف است.

مرحله 1: ارزیابی سابقه پزشکی

اولین گام در تشخیص سرگیجه، گرفتن شرح حال دقیق پزشکی است. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی در مورد علائم بیمار، مدت زمان و فراوانی آنها، هر گونه محرک یا الگوی، و هر گونه علائم مرتبط مانند کاهش شنوایی یا وزوز گوش سؤالاتی می‌پرسد. این اطلاعات به کاهش علل بالقوه سرگیجه کمک می کند.

مرحله 2: معاینه فیزیکی

معاینه فیزیکی کامل در تشخیص سرگیجه بسیار مهم است. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی علائم حیاتی، عملکرد عصبی، حرکات چشم و تعادل را ارزیابی می کند. آنها ممکن است مانورهای خاصی را برای تحریک سرگیجه یا نیستاگموس (حرکات غیر ارادی چشم) برای کمک به تشخیص انجام دهند.

مرحله 3: مانور Dix-Hallpike

مانور Dix-Hallpike یک آزمایش خاص است که برای تشخیص سرگیجه موضعی حمله ای خوش خیم (BPPV) انجام می شود. وضعیت بیمار به گونه ای است که علائم سرگیجه را ایجاد می کند در حالی که ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی حرکات چشمی مشخص به نام نیستاگموس را مشاهده می کند.

مرحله 4: تست های آزمایشگاهی

برخی از آزمایش های آزمایشگاهی می توانند به شناسایی علل زمینه ای سرگیجه کمک کنند. اینها ممکن است شامل آزمایش خون برای بررسی عفونت، اختلالات خودایمنی یا ناهنجاری های متابولیک باشد. علاوه بر این، تست هایی مانند شنوایی سنجی می توانند عملکرد شنوایی را ارزیابی کنند.

مرحله 5: مطالعات تصویربردار

مطالعات تصویربرداری اغلب برای تجسم ساختارهای گوش داخلی و رد سایر شرایط ضروری است. اسکن تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) می تواند به تشخیص ناهنجاری هایی مانند تومورها، التهاب یا مشکلات عروقی که ممکن است باعث سرگیجه شوند کمک کند.

مرحله 6: تست های عملکرد دهلیزی

تست های عملکرد دهلیزی عملکرد گوش داخلی و سیستم دهلیزی را ارزیابی می کنند. این آزمایش‌ها ممکن است شامل الکترونیستاگموگرافی (ENG)، ویدئونیستاگموگرافی (VNG)، تست صندلی چرخشی یا پتانسیل‌های میوژنیک برانگیخته دهلیزی (VEMP) باشد. آنها حرکات چشم، تعادل و پاسخ به محرک های خاص را ارزیابی می کنند.

مرحله 7: پوسچروگرافی

پوسچروگرافی یک تست تخصصی است که تعادل و کنترل وضعیتی فرد را اندازه گیری می کند. این شامل ایستادن روی صفحه نیرو در حالی که شرایط مختلف برای ارزیابی توانایی بدن برای حفظ ثبات شبیه سازی می شود.

مرحله 8: مشاوره با متخصصین

در موارد پیچیده یا زمانی که علت زمینه ای نامشخص است، ممکن است مشاوره با متخصصانی مانند متخصص گوش، حلق و بینی (متخصص گوش، حلق و بینی)، متخصص مغز و اعصاب یا نوروتولوژیست ضروری باشد. این متخصصان می توانند ارزیابی و تخصص بیشتری در زمینه تشخیص سرگیجه ارائه دهند.

35 نکته برای تشخیص سرگیجه

1. برای ردیابی دفعات، مدت و محرک‌های اپیزودهای سرگیجه، یک دفترچه یادداشت دقیق علائم داشته باشید.
2. علائم مرتبط مانند کم شنوایی، وزوز گوش، یا سردرد را مشاهده کنید.
3. عوامل سبک زندگی مانند سطح استرس، عادات غذایی، و الگوهای خواب را که ممکن است بر سرگیجه تأثیر بگذارد، در نظر بگیرید.
4. برای اطمینان از گزارش دقیق علائم، با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی همکاری نزدیک داشته باشید.
5. هر گونه نگرانی یا سؤال در مورد فرآیند تشخیصی را مطرح کنید.
6. تمام دستورالعمل های ارائه شده توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی را در طول آزمایش های تشخیصی دنبال کنید.
7. سابقه پزشکی جامعی از جمله تشخیص‌ها و درمان‌های قبلی ارائه دهید.
8. هر دارو یا مکملی را که مصرف می‌کنید، افشا کنید، زیرا می‌تواند به علائم سرگیجه کمک کند.
9. برای توصیف دقیق احساس سرگیجه آماده باشید.
10. در صورت امکان، برای کمک به تشخیص، فیلم ویدیویی از قسمت‌های سرگیجه ضبط کنید.
11. در صورت لزوم، به دنبال نظر دوم بگردید، به خصوص اگر علائم ادامه یابد یا بدتر شود.
12. به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در مورد هر گونه ضربه به سر یا عفونت گوش اخیر اطلاع دهید.
13. در تمام قرارهای ملاقات برنامه ریزی شده و بازدیدهای بعدی شرکت کنید.
14. از محرک‌های احتمالی سرگیجه، مانند حرکات یا موقعیت‌های خاص سر، آگاه باشید.
15. در مورد تأثیر بالقوه شرایط پزشکی زمینه‌ای بر علائم سرگیجه بپرسید.
16. درباره خطرات و مزایای آزمایش‌ها یا روش‌های تشخیصی خاص پرس و جو کنید.
17. هر گونه نگرانی در مورد قرار گرفتن در معرض تابش در طول مطالعات تصویربرداری را مورد بحث قرار دهید.
18. دی توصیه شده را دنبال کنیددر صورت وجود، محدودیت‌های مصرفی قبل از آزمایش‌های خاص.
19. برای بحث در مورد سابقه پزشکی خانوادگی آماده باشید، زیرا برخی از علل سرگیجه می‌توانند ارثی باشند.
20. درباره مدت زمان مورد انتظار آزمایش تشخیصی و زمانی که نتایج در دسترس خواهند بود بپرسید.
21. برای مقابله با چالش‌های تشخیص سرگیجه به دنبال حمایت از دوستان، خانواده یا گروه‌های حمایتی باشید.
22. لیستی از سوالاتی که باید در طول قرار ملاقات از ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی بپرسید داشته باشید.
23. برای درک بهتر فرآیند تشخیصی، درباره علل بالقوه مختلف سرگیجه تحقیق کنید و به خودتان آموزش دهید.
24. کپی از نتایج آزمون را برای سوابق شخصی و مراجع بعدی درخواست کنید.
25. در زمان انتظار برای تشخیص قطعی گزینه های درمانی احتمالی را جویا شوید.
26. اطلاعات مربوط به سفرهای اخیر یا قرار گرفتن در معرض بیماری های عفونی که ممکن است در علائم سرگیجه نقش داشته باشد را به اشتراک بگذارید.
27. هر گونه نگرانی در مورد بیهوشی یا آرام بخشی در طی مراحل تشخیصی را با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در میان بگذارید.
28. برای اطمینان از نتایج دقیق، تمام دستورالعمل‌های پیش آزمون ارائه شده توسط متخصصان مراقبت‌های بهداشتی را دنبال کنید.
29. در مورد نیاز به ارزیابی های تخصصی تعادل، مانند پوسچروگرافی پویا کامپیوتری (CDP) پرس و جو کنید.
30. اگر فرآیند تشخیصی از نظر احساسی چالش برانگیز شد، به دنبال حمایت روانی باشید.
31. از ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در مورد تغییرات احتمالی در شیوه زندگی که ممکن است علائم سرگیجه را در مرحله تشخیصی کاهش دهد، بپرسید.
32. هر گونه تغییر در علائم یا پیشرفت های جدید را پیگیری کنید تا فوراً به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی گزارش دهید.
33. در مورد برنامه‌های کمک مالی بالقوه یا پوشش بیمه برای آزمایش‌های تشخیصی پرس و جو کنید.
34. درباره تأثیر بالقوه سرگیجه بر فعالیت‌های روزانه، اشتغال، و رانندگی با ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی بحث کنید.
35. از آخرین تحقیقات و پیشرفت‌ها در تشخیص سرگیجه مطلع باشید تا از دقیق‌ترین ارزیابی اطمینان حاصل کنید.

روش های بهینه سازی برای تشخیص سرگیجه

1. برای اطمینان از تبادل اطلاعات کارآمد، کانال‌های ارتباطی واضحی بین بیماران و ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی ایجاد کنید.
2. سیستم‌های پرونده الکترونیک سلامت (EHR) را برای ساده‌سازی مستندات سابقه پزشکی و تسهیل اشتراک‌گذاری داده‌ها بین متخصصان اجرا کنید.
3. از پلتفرم‌های پزشکی از راه دور برای مشاوره از راه دور و بازدیدهای بعدی استفاده کنید و نیاز به قرار ملاقات حضوری را کاهش دهید.
4. پروتکل‌ها و دستورالعمل‌های استاندارد شده برای تشخیص سرگیجه را برای اطمینان از ثبات در تنظیمات مراقبت‌های بهداشتی ایجاد کنید.
5. تقویت همکاری بین تخصص‌های مختلف پزشکی درگیر در تشخیص و مدیریت موارد سرگیجه.
6. در تجهیزات و فناوری‌های تشخیصی پیشرفته سرمایه‌گذاری کنید که ارزیابی‌های دقیقی از عملکرد دهلیزی ارائه می‌کنند.
7. برنامه های آموزشی منظم برای متخصصان مراقبت های بهداشتی انجام دهید تا دانش و مهارت های خود را در تشخیص سرگیجه به روز کنند.
8. ابتکارات تحقیقاتی متمرکز بر شناسایی نشانگرهای زیستی جدید یا نشانگرهای تشخیصی خاص برای علل مختلف سرگیجه را ترویج دهید.

تکنیک های تشخیصی جدید برای سرگیجه

1. آزمایش ژنتیک: پیشرفت‌ها در آزمایش‌های ژنتیکی امکان شناسایی جهش‌های ژنی خاص مرتبط با اشکال ارثی سرگیجه را فراهم می‌کند.
2. شبیه‌سازی‌های واقعیت مجازی (VR): ابزارهای تشخیصی مبتنی بر VR می‌توانند محیط‌ها یا موقعیت‌های خاصی را که علائم سرگیجه را ایجاد می‌کنند، بازسازی کنند و به تشخیص و برنامه‌ریزی درمان کمک کنند.
3. الگوریتم‌های هوش مصنوعی (AI): الگوریتم‌های هوش مصنوعی می‌توانند مجموعه داده‌های بزرگی از علائم بیمار، سابقه پزشکی و نتایج آزمایش را تجزیه و تحلیل کنند تا به ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی در تشخیص دقیق سرگیجه کمک کنند.

فرآیند تشخیص ممکن است بسته به موارد فردی و شیوه‌های مراقبت بهداشتی متفاوت باشد.

منابع : 

1. Mayo Clinic: یک سازمان پزشکی مشهور که به دلیل تخصص خود در زمینه های مختلف پزشکی، از جمله تشخیص و درمان سرگیجه، شناخته شده است. (mayoclinic.org)
2. آکادمی گوش و حلق و بینی آمریکا-جراحی سر و گردن: انجمنی حرفه ای که دستورالعمل ها و منابع مبتنی بر شواهد را برای تشخیص و مدیریت سرگیجه ارائه می دهد. (entnet.org)
3. موسسه ملی ناشنوایی و سایر اختلالات ارتباطی (NIDCD): بخشی از مؤسسه ملی بهداشت (NIH) که از تحقیقات پشتیبانی می کند و اطلاعاتی در مورد اختلالات شنوایی، تعادل و ارتباط، از جمله سرگیجه ارائه می دهد. . (nidcd.nih.gov)